کد مطلب:28599 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:99
از بنده خدا، علی امیر مؤمنان، به معاویة بن ابی سفیان. درود بر هر كه هدایت پذیرد! من [ در مكتوبِ روانه] به سوی تو، خداوند را سپاس می گویم كه هیچ معبودی جز او نیست. امّا بعد؛ تو دنیا و دگرگون ساختن اهل خویش و سرگذشتش را دیده ای. بهترینِ ماندگاری های دنیا، همان است كه در گذشته به بندگان راستی پیشه رسید. و هر كه از سرِ فراموشیِ آخرت، [ حقیقتِ حالِ] دنیا را فراموش كند، میان آن دو فاصله ای دور می یابد. ای معاویه! بدان كه مدّعیِ امری شده ای كه شایسته آن نیستی، نه در سابقه[ ی مسلمانی] و نه در امر خلافت. بر این ادّعا، هیچ دلیل روشنی اقامه نمی كنی كه نشانگر منزلت تو باشد و نیز بر آن، هیچ گواهی از كتاب خدا یا عهدی از پیامبر خدا، كه ادّعای آن ورزی، نداری. پس چه خواهی كرد آن گاه كه جامه تعلّقات دنیایی ات بركَنده شود؛ دنیایی كه به زینت آن شادمانی و به لذّتش پشتْ گرم؛ و در آن با دشمنی سرسخت و اِبرام پیشه وا گذاشته شده ای، جز آن كه دنیا خویشتن را به نفسِ تو عرضه كرده و تو را به خود فرا خوانده و تو اجابتش كرده ای، و راهت بُرده و تو پیروی اش نموده ای، و فرمانت داده و تو فرمانش بُرده ای. پس این امر را فرو گذار و برای [ روز ]حساب، ساز و برگ فراهم كن، كه زود است [ اَجَل چون] ایستایی بر درت بِایستد، به گونه ای كه هیچ سپری نتواند تو را از او حفظ كند. ای معاویه! شما كی و كجا پیشوایان این مردم یا صاحبان ولایت این امّت بوده اید كه نه به نیكی گامی برداشته اید و نه بر قوم خویش برتریِ پیشینی دارید؟ پس برای آنچه بر تو فرو می بارد، آماده باش و شیطان را وا مگذار كه بر تو چیره شود. البتّه من می دانم كه خدا و پیامبرش راستگویند. پس خدای را پناه می جوییم از این كه تیره بختیِ پیشین، همراهِ [ تو] باقی بماند. اگر [ چنان كه گفتم] نكنی، تو را از غافلگیری های نفْست آگاه خواهم كرد. پس [ در آن حال ]تو افراط پیشه ای هستی كه شیطان راهش را در تو گشوده و همانند جریان خون در رگ ها، در تو نفوذ یافته است. بدان كه اگر امر خلافت به انتخاب و در دست مردم بود، بر ما حسد می بردند و با آن بر ما منّت می نهادند؛ امّا این امر، حكم پروردگار است كه از رهگذر بیان پیامبرِ راستگوی تأیید شده، آن را بر ما منّت نهاده است و هر كه پس از شناخت آن و [ اقامه شدن] دلیل روشن، در آن تردید ورزد، به رستگاری نمی رسد. بار خدایا! میان ما و دشمنان به حق داوری كن كه تو بهترینِ داورانی![1].
2398. امام علی علیه السلام - برگرفته نامه او به معاویه -: